در مذمت عكاسيِ لوكس و لوس!

انتشار در۲۹ مرداد ۱۳۹۵ ساعت ۹:۵۷ ق.ظ سرویس:مطلب شما بدون دیدگاه 5 بازدید

در مذمت عكاسيِ لوكس و لوس!

به بهانه روز جهاني عكاسي

امير دلشاد*: چيزي كه بعضي مواقع با برخورد با عكاسان، اعم از آكادميك و تجربي كار، ذهنم را مشغول مي كند اين است كه رسالت عكاس چيست؟ عكاسي قرار است كدام خلاء زندگي بشر را پر كند؟ عكاسي پاسخ كدام سوال بشري است؟ عكس ها چگونه حافظه ي تاريخي و اجتماعي را حفظ مي كنند، تغيير مي دهند، محدود مي سازند و يا از اذهان مي زدايند؟ كدامين آينده را نويد مي دهند و كدامين آينده را از يادها مي برند؟ و…

اين پرسش ها در معناي وسيع خود چگونگي تكوين اجتماعي، فرهنگي و اقتصادي خيالين را به دست عكاسي بررسي مي كنند. پرسش هايي پي در پي كه بعضاً به ديگر حوزه ها از قبيل فلسفه، جامعه شناسي و… نيز پهلو مي زند. اما جداي از اين مباحث به بهانه ي روز جهاني عكاسي، فرصتي است تا نقد كنيم رويكرد عكاساني كه عينك زيباشناسي را برداشته و هدفن ضعف نظري بر گوش هاي خود فرو كرده اند! تير عكاسانه را غلاف كردند و همخوان لالايي خواب آور شدند.

اين مشرب بورژوازي و سرمايه دار، ناكامانه مي كوشد تا سيطره ي انحصاري خود را بر عكاسان چيره دست تحميل و تحكيم بخشد؛ از هر سخنگو، تريبون و نمايشگاهي به وفور آثار لوكس (و لوس) ديده مي شود و دُن كيشوت وار به حَمله ي دوربين و عَمله ي اثر هنري مبدل مي شود تا به عكاس و خالق و مؤلف اثر هنري. خوشتر آن بود به ازاي حمل دوربين با امكاناتي اعياني چندي هم بر ملات دانش هنري خود بيافزايد كه «نه هركه چهره برافروخت، دلبري داند»! …روز جهاني عكاسي مبارك.

*دانشجوي عكاسي