رقص خاموش یک خنیاگر/ شعر «زهرا خسروي» به مناسبت سالمرگ «عطا جنگوك»

رقص خاموش یک خنیاگر/ شعر «زهرا خسروي» به مناسبت سالمرگ «عطا جنگوك»  

آفتاب لارستان: «عطاء الله جنگوك» موزيسين نام آشناي كشوري اهل لارستان اول ارديبهشت ماه سال ۱۳۸۹ رخ در نقاب خاك كشيد. (زندگي و سوابق جنگوك در ويكي پديا)

«زهرا خسروي» شاعر و هنرمند لاري و از بستگان مرحوم عطالله جنگوك به تازگي شعري نوشته و به وي تقديم كرده است كه در ادامه مي خوانيد:

***

رقص خاموش يك خنياگر

اردیبهشت زمهریر تابوت بارانی ست که در کوچه های تهران نقش بسته است         

فسرده سینه ی خورشید در اولین طلوع بی تو

و گریسته «مالکنون» خیال در ابلق همیشگی روز                                                              

سیلک هوا را سترگ نبودنت رج می زند

سالهاست جنان چشم تو در بی قراری تارهای بی پود غزل گم شده است

کمی بیا و سمن باش بر بی صبری زندگی

ای «پر ستاره» ترین طلوع زندگی

مهبط ورد جاودانگی

***

در آخرین صفحه ی صامت کوچه

آوازی، گریبان تغزل باران را گرفته

و بهار را مویه می کند

***

کسی بین عِراق عتیق، صفیر دلتنگی سر می دهد

و هوای یک شهر سودای صدای رقص انگشتانت را دارد

ما میان فروغ ویرانه ی یک سپید شعر نشسته ایم

«و گریه هایمان را برای تمام سال قسمت کرده ایم»

***

خنیاگری تمام شد

و واج ها یک به یک لابه لای مصرع های تاریخ جان دادند

غم به اندوه رسیده است و بیت به آخر قرن دلتنگی

شانه هایمان بغض بلند شش سال را به دوش می کشد

من هنوز در شلوغ ترین نقطه ی شهر

صدای «نوای بی نهفت» عطا را گوش می دهم

تا در سطر آخر شعر

سکوت سیم های تار «چشم به راه» را دفن کنم