چرا لارستان در دوران اصلاحات «استان» نشد؟/ بخش پاياني گفت و گوي «سيد منصور كشفي» با ميلاد لارستان

انتشار در۳ اسفند ۱۳۹۴ ساعت ۱۱:۰۹ ق.ظ سرویس:عناوین اصلی بدون دیدگاه 21 بازدید

چرا لارستان در دوران اصلاحات «استان» نشد؟/ بخش پاياني گفت و گوي «سيد منصور كشفي» با ميلاد لارستان

تاكنون دو بخش از گفت و گوي تفصيلي سيدمنصور كشفي، نماينده پيشين مجلس را به نقل از نشريه ميلاد لارستان خوانديد (اينجا) و (اينجا). بخش سوم و پاياني اين گفت و گو كه با تمركز روي تقسيمات كشوري و چرايي تبديل نشدن لارستان به استان است را در ادامه بخوانيد:

***

این موضوع که گفته می­شود وزیر کشور و استاندار و نماینده لاری بود، یک سخن کلی است. زیرا هر کسی در جایگاه خاص خود قرار دارد و محدودیت خاصی در عملکرد دارد. این وظیفه نماینده است که قضایا را دنبال کند. البته آن­ها هم در حد مقدور همراهی می­کردند. به طور مثال احداث فلکه بزرگ بین دو شهر جدید و قدیم و پارک حاشیه­ای، از سهم وزارت کشور مربوط به نفت و گاز دریافت کردیم، که با همکاری آقایان موسوی لاری و انصاری لاری انجام گرفت. که اگر اشتباه نکنم، در آن زمان اعتبار ۱۶۰ میلیون تومان، دریافت شد. بنده نیز از دفتر ریاست جمهوری مبلغ ۳۰ میلیون تومان دریافت نمودم که نمی­دانم صرف ساخت زیرگذر در آن فلکه شد یا صرف پل بر روی رودخانه فصلی آن حوالی.

یکی از خواسته­های مردم لارستان تبدیل منطقه جنوب فارس به استان  می ­باشد. به نظر شما این خواسته عملی است یا نیاز به بسترسازی و مسائل دیگر دارد؟

در مورد تقسیمات کشوری، من باید چند نکته را عرض کنم: اول اینکه در آن زمان دو طرح به طور موازی در وزرات کشور مطرح بود. زیرابنده حداقل دو هفته­ای یکبار به وزارت کشور برای جا انداختن بحث استان شدن لارستان مراجعه می­نمودم. نامه­ای هم به رئیس جمهور نوشتم و ایشان در پاسخ گفتند شاید استان شدن میسر نباشد اما من با ارتقای جایگاه لارستان موافقم. این دو طرحی که به طور موازی مطرح می­شد عبارت بودند از: ۱- طرح امتیازبندی شهرستان­ها از ۱ تا ۱۰؛ شهرستانی که امتیاز ۱۰ داشت به منزله استان تلقی می­شد یا فرمانداری کل. اما به منظور اجتناب از ایجاد حساسیت، اسم استان را روی آن نمی­گذاشند. برای رسیدن به امتیاز ۱۰ یک شهرستان می­بایست حدود ۲۰۰ شاخص و امتیاز مختلف داشته باشد. از جمله تعداد دانشگاه­ها، جمعیت، محرومیت، و … که من هم در پی جمع آوری امتیازات بودم. در این طرح بخش­هایی که به تازگی شهرستان می­شدند، امتیاز ۱ را می­گرفتند و شهرستان­های قدیمی بر اساس امتیازات ذکر شده طبقه بندی می­شدند. ۲- طرح دوم، تجمیع استان­ها و تبدیل آن­ها به ایالت بود که به طور مثال استان­های فارس، بوشهر، هرمزگان، کهگیلویه و بویراحمد و شاید خوزستان در قالب یک ایالت و با اختیارات ویژه قرار می­گرفتند؛ که البته هیچکدام از آن­ها تا پایان دوره نمایندگی من به تصویب نهایی نرسید.

بنابراین مطلبی که گفته می­شود می­خواستند لار را در زیر مجموعه جهرم قرار دهند، کذب محض است و حداقل در آن زمان هرگز چنین مطلبی مطرح نبوده؛ و چگونه می­توان قبول کرد که وزیر کشور و استاندار، لاری باشند و چنین موضوعی مطرح شود. ثانیاً اینکه گفته می­شود ایران را می­خواستند به ۸۵ ناحیه تقسیم کنند که یکی از آن­ها جهرم بوده؛ از این موضوع در مورد ناحیه جهرم مخالفت به عمل آمده. سؤال این است که پس  تکلیف ۸۴ ناحیه دیگر چه شده؟! ضمن اینکه طرحی به این مهمی حداقل پنج سال زمان نیاز دارد و باید در هیئت دولت مطرح شود و چطوری می­توان برای مخالفت از چنین طرح بزرگ و ملی، تنها از راه استان پیگیری نمود. بنابراین حداقل در دولت اصلاحات چنین موضوعات خلق الساعه­ای امکان پذیر نبود و همۀ این موارد ساخته ذهن است؛ و من باقاطعیت می­گویم، این امر هرگز واقعیت خارجی نداشته و به گفته­ها و مدارک غیرمعتبر و یا نامه­های غیرمستند، نمی­توان استناد کرد. اگر نگاهی به اسناد ارائه شده بیندازیم، بی اساس بودن آن را بیشتر متوجه می شویم. زیرا نامه ای بوده که از طرف مسکن و شهرسازی نوشته شده و هیچ پایه و اساسی ندارد و همه می دانند که تقسیمات کشوری، در هیئت دولت مطرح می شود و وزارت کشور مجری آن است؛ نه مسکن و شهرسازی.
نکته ی دیگر اینکه موضوع استان شدن یک شهرستان باید حتماً در مجلس مطرح شود. مانند شهرستان شدن یک بخش نیست که رأساً توسط وزارت کشور و استانداری­ها انجام گیرد. به یاد دارم که وقتی موضوع تقسیم استان خراسان به سه استان خراسان شمالی، مرکزی و جنوبی مطرح شد، به علت ترس از حساسیت­ها و تنش­های احتمالی، مجالس چهارم و پنجم از زیر بار مسئولیت آن شانه خالی کردند و مجلس ششم نیز مدت­ها موضوع را دست به دست می­کرد و به تأخیر می­انداخت که مبادا کشور دچار تنش شود و عاقبت نیز تنش­ها و ناآرامی­هایی صورت گرفت. بنابراین به محض اینکه بحث استان شدن یک شهرستان به میان بیاید، تمام نمایندگان شهرستان­های دیگر واکنش­های سخت و جدی نشان می­دهند.

البته در زمان من هم موضوعاتی مطرح می­شد که می­توانست تنش زا باشد اما من با چند پیگیری و بی سر و صدا برطرف می­کردم. به طور مثال در آن زمان وزارت راه به شدت پیگیر این مسئله بود که اداره کل راه و ترابری را از لارستان بردارد. در واقع سه شهرستان در کشور بودند که بدون اینکه مرکز استان باشند، اداره کل راه و ترابری داشتند: لار، بیرجند و ایرانشهر.

وقتی که من متوجه شدم که در وزارت راه چنین زمزمه­هایی است بی سر و صدا قضیه را پیگیری کردم. مکاتباتی را انجام دادم و مذاکراتی را با وزارت خانه صورت دادم. در این زمینه نمایندگان بیرجند و ایرانشهر را نیز با خود همراه کردم و قضیه ختم به خیر شد. چون موضوع حل شد هیچ  وقت در جامعه مطرح نکردم و ذهن مردم را حساس و مشوش نکرده و با احساسات آن­ها بازی ننمودم.

به هر حال اگر با دید علمی نگاه کنیم، لارستان باید در زمینه اقتصادی پیشرفت کند. پس ابتدا راه­های مواصلاتی­اش درست شود. شما ببینید از زمانی که راه لار- بندرعباس افتتاح شده، چقدر گردشگر از لارستان عبور می­کنند که می­توانند به رونق اقتصادی شهرستان، کمک کنند.

دوم مسئله راه آهن است که باید در این زمینه تسريع شود و نیز اشاره­ای داشته باشم. در اواسط نمایندگی ام چندین بار به راه آهن کشوری مراجعه کردم و نقطه­ای از ایستگاه راه آهن بندرعباس به تهران را پیدا کردم، که در منطقه لارستان واقع بود. آن نقطه، روستای زاهد محمود در منطقه درز و سایبان بود. تلاش زیادی کردم که در آن جا ایستگاه دایر شود؛ تا بتوانیم ادعا کنیم که یکی از ایستگاههای راه آهن بندرعباس به تهران، در خاک لارستان قرار دارد. با پیگیری­های زیاد، این مهم میسر شد و ایستگاه تأسیس و راه اندازی شد. تلاش کردم که راه آهن را از همان ایستگاه به مرکز شهرستان منتقل کنم. سعی و تلاش وافری را انجام دادم اما بعداً وزیر کشور، آقای موسوی لاری، راه حل دیگری را پیش پایم قرار داد. ایشان گفتند بهتر است بر روی مسیر راه آهن عسلویه به بندرعباس کار کنیم که اگر این امر انجام شود، راه آهن از نزدیکی­های کرمستج عبور می­کند و لارستان صاحب خط آهن خواهد شد. اما ایشان گفتند که چند بار با وزیر نفت صحبت کرده­ام و آقای زنگنه از احداث آن امتناع می­کنند و استدلالشان این است که ما کالایی نداریم که از طریق راه آهن منتقل کنیم. ما محصولات گازی را از طریق خط لوله یا به صورت میعانات گازی، از طریق دریا حمل می­کنیم. در خصوص این موضوع من به شدت حساس شدم و چندین جلسه با وزرای نفت، راه و کشور گرفتم و حتی قرار شد این سه وزیر را در دفتر وزیر کشور جمع کرده و روی این موضوع بحث کنیم. دست آخر، وزیر نفت و وزیر راه موافقت کردند که مطالعات این پروژه انجام گیرد و هزینه­ای را برای انجام مطالعات در نظر گرفتند و قول دادند که اگر نتیجه مطالعات مثبت بود، این پروژه را انجام دهند. اما افسوس که دو سه ماهی بیشتر به پایان نمایندگی من نمانده بود؛ و علی رغم توصیه­هایی که کردم، کسی این پروژه را دنبال نکرد.

مسئله دیگر تأسیس چند کارخانه مهم بود که مکاتبات اولیه در خصوص تأسیس حداقل سه کارخانه پتروشیمی را انجام دادم که باز هم دوران نمایندگی­ام به پایان رسید و از پیگیری آن­ها بازماندم. ای کاش فرصت دیگری داشتم و این موارد را به سرانجام می­رساندم. زیرا وقتی رونق اقتصادی اتفاق بیفتد، منطقه ظرفیت لازم را برای پیشرفت پیدا می­کند.

تا از نظر اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، زیر ساخت و بستر لازم آماده نباشد، بحث استان شدن بی معنی خواهد بود. و این زیرساخت­ها با تأسیس دانشگاه­ها، راه­های مواصلاتی، راه آهن، کارخانه­ها و… انجام می­پذیرد. به طور مثال مورد دیگری که توجهم را به خود جلب کرد، پیگیری وضعیت منابع معدنی بود. زیرا لارستان که نمی­تواند قطب کشاورزی باشد، شاید لااقل بتوان در زمینه معادن به نتایجی رسید. به این منظور از اداره صنایع لارستان، جناب آقای مهندس سلیم، خواستم که مطالعات انجام شده و ظرفیت­ها و پتانسیل­های لارستان را برایم ارسال نماید. ضمن اینکه با وزارت صنایع و معادن صحبت نمودم و کارشناسانی در این زمینه به لارستان اعزام شدند. مطالعات انجام گرفته را در چند مقاله و پوشه تحویل گرفتم؛ اما به زمان زیادتری نیاز بود که متأسفانه چنین فرصتی برایم میسر نشد. اما همه این موارد را در کتابم برای فرد بعد از من به یادگار گذاشتم.

آقای دکتر با توجه به اینکه شما مدتی مسئولیت شبکه بهداشت و درمان لارستان را به عهده داشته­اید راهکار رشد و تعالی واحدهای آموزشی بهداشتی لارستان از جمله بیمارستان­ها و درمانگاه­ها و … در چیست؟ و به چه ترتیبی می­توان مشکلات مردم را مرتفع نمود؟

ببینید در حال حاضر فرصت خوبی برای توسعه و گسترش است. مدت­هاست که سیاست انبساطی در پیش گرفته شده و می­توان در زمینه گسترش رشته­های دانشگاهی و به دنبال آن گسترش سیستم درمانی و بهداشتی تلاش کرد. من عرض کردم که در زمان اصلاحات، سیاست دولت عدم گسترش رشته­های دانشگاهی بود و الا مطمئناً من رشته­های مختلف بهداشتی درمانی و از جمله رشته پزشکی را در لارستان تأسیس می­کردم. اما اکنون که دولت محترم، بودجه­ی خوبی را به موضوع سلامت تخصیص داده، ما باید حداکثر استفاده را در زمینه ی بهینه کردن شرایط بهداشتی درمانی بنماییم.

به نظر جنابعالی چه بسترهایی برای توسعه و تعالی لارستان باید عملی شود؟

مهمترین مسئله استفاده از ظرفیت­ها و پتانسیل­های موجود و قبول واقعیت منطقه لارستان است؛ یعنی، منطقه ما نیز مانند همه جای دیگر، با یک سری فرصت­ها و تهدیدها روبرو است. مهم این است که هشیار باشیم و بتوانیم چالش­ها و تهدیدها را به فرصت تبدیل کنیم و این امر میسر نمی­شود به جز با همکاری، هماهنگی و اتحاد و دوری از خودبینی. تازمانی که اعتماد متقابل بین مردم منطقه و مرکز شهرستان ایجاد نشود، رونق و ارتقاء صورت نخواهد گرفت.

به یاد دارم زمانی که در اوایل نمایندگی، مرا به شهر خور دعوت نمودند با تلّی از زباله و کوچه­های خاکی و غیربهداشتی مواجه شدم که فقط به خاطر دیده تنگی و خودبینی نمی­خواستیم بپذیریم که می­شود برای خور نیز یک شهرداری مستقل تقاضا کرد تااهالی خور که در حوزه خلیج فارس زندگی می­کنند، با خیال راحت در عمران و آبادانی زادگاه خود مشارکت نمایند. علی رغم مخالفت­هایی که می­شد، این موضوع را به هیئت دولت بردم و در خور، شهرداری مستقل تأسیس شد. امروز ببینید که چقدر آباد شده و با همت اهالی و شورا، چهرة شهر کاملاً تغییر کرده است. هر وقت از خور عبور می­کنم، احساس شعف و لذت می­کنم. یادم می­آید به خاطر این کاری که کردم، علیه من شب نامه پخش کردند؛ اما کار درست و منطقی همیشه ماندگار است. پس می­شود با همدلی و همکاری و به دور از خودبینی کار کرد و همدیگر را حمایت و تقویت نمود.

آقای دکتر شایعاتی مبنی بر نامزدی شما از جای دیگر کشور نه لارستان شنیده شده آیا موضوع صحت دارد؟

من قویاً تکذیب می­کنم. در این دوره نامزد انتخابات مجلس نشدم. در دوره هفتم، علی رغم اصرار زیادی که دوستان در مجلس و هیئت دولت کردند، کاندیدا نشدم. چون کار علمی برایم مهمتر بود. می­خواستم استاد دانشگاه بشوم و در آنجا خدمت کنم. در دوره هشتم و نهم احساس وظیفه کردم، کاندیدا شدم تا پروژه­های ناتمام را به اتمام برسانم؛ که در هر دو دوره به علت رد صلاحیت، فرصت خدمت از من گرفته شد. در این دوره اصلاً کاندیدا نشدم. در حال حاضر مشغول نوشتن کتاب و مقالات علمی هستم. از موقعیت خود راضی بوده و خدا را شاکر هستم.

اگر پیام یا سخنی دارید بیان فرمایید.

من نگران منطقه لارستان هستم. از مردم می­خواهم به کسی رأی دهند که با سواد و با تقوا باشد. اگر در قرآن کریم هم ملاحظه کنیم، معیار برتری را علم و تقوا می­داند. به طور مثال، آیه ی «هل یَستَوِی الّذینَ یَعلَمُونَ وَالّذینَ لَا یَعلَمُون» که یک استفهام انکاری است، اشاره به این دارد که عالمان و غیرعالمان با هم برابر نیستند. پس علم و سواد خیلی خیلی مهم است. خوشحالم که جوانان آگاه شده­اند. در منطقه لارستان، تعداد قابل توجهی از افراد تحصیل کرده لیسانس، فوق لیسانس و دکترا وجود دارد و این مایه ی امید و افتخار است. بدون شک افراد با سواد، از روی گفته­ها، مصاحبه­ها و نوشته­ها می­توانند بی سوادان و کم سوادان را تشخیص دهند. امروزه مردم صحبت­های شعارگونه بی محتوا و بدون سند را نمی­پذیرند و برای هر سخن و ادعایی هم باید دانش لازم را داشت و هم سند معتبر را ارائه نمود.

نیز آیه شریفه «إِنَّ أکرَمَکُم عُنداللّهِ أتقَاکُم» که به صراحت اشاره به تقوا و پرهیزکاری دارد. کسی که به مردم دروغ نگوید. قول و وعده­های توخالی ندهد و صادق و روراست باشد. البته معیار سومی هم وجود دارد که آن هم شجاعت است. پس بهترین معیار برای نمایندگی،علم، تقوا و شجاعت است. آنچه مسلم است وزن یک نماینده در مجلس به دانش و سواد وی، صداقت و شجاعت و قدرت تعامل و روابط عمومی خوب اوست و راز موفقیت وی در گرو همین مسائل است. ضمن اینکه من یک اصلاح طلب هستم و معتقدم ظرفیت اصلاح طلبی آنقدر هست که بتواند این سه مقوله را در خود جای دهد.

اما سخن آخر: این مصاحبه را بعد از گذشت تقریباً ۱۲ سال از دوران نمایندگی ام انجام می­دهم. حداقل خود شما چند بار تقاضای مصاحبه نمودید ولی من سکوت را ترجیح می­دادم. اما حالا بیش از یک نسل عوض شده. نسلی که در ابتدای دوره نمایندگی من سه یا چهار ساله بوده، اکنون ۱۸ سال دارد و می­تواند رأی بدهد. بنابراین لازم دانستم آنچه بر من گذشته را بازگو نمایم؛ تا شاید چراغ راهی برای آینده باشد. البته ناگفته­های دیگری دارم که در فرصت مناسب در قالب کتابی تقدیم مردم عزیز دیارم خواهم کرد. من به خاطر موقعیت خوبی که در مجلس داشتم هفته ای یکبار در رادیو صحبت می کردم. صبح ها بین ساعت هفت و نیم تا هشت به سؤالات مختلف پیرامون بهداشت و درمان پاسخ می دادم. به یاد دارم که روزی مرا به رادیو فرهنگ دعوت کردند و گفتند درباره ی منطقه لارستان صحبت کنید. من هم توضیحات مفصلی درباره ی تاریخ و جایگاه لارستان دادم و در آخر گفتم: «اجازه هست دقایقی با زبان لارستانی صحبت کنم؟» موافقت کردند و من به زبان خودمانی حدود هفت هشت دقیقه ای صحبت نمودم. بعداً دیدم کارمندان و مسئولین رادیو می خندند. پرسیدم، کدام حرف من خنده دار بود؟! گفتند چه لهجه و زبان جالبی، ما اصلاً متوجه نشدیم شما چه گفتید! من هم در پاسخ گفتم: «ریشه ی زبان فارسی به لارستانی بازمی گردد. بهتر است زبان لارستانی را یاد بگیرید. چه بسا در آن دنیا هم برای رفتن به بهشت، به زبان لارستانی نیاز پیدا کنید!!»

باید اعتراف کنم همه مطالبی که گفتم مستند بوده و در کتاب «آنچه از دستم برآمد» که با همت و تلاش دوست ارجمندم، جناب آقای کرامت اله تقوی تدوین و منتشر شده، موجود است و هیچ یک از حرف­هایم بدون سند نیست. در این مورد خدا را گواه می­گیرم. برای شما نیز آرزوی موفقیت دارم.

و به راستی هر چه از دستم برآمد برای مردم دیارم انجام دادم. در اینجا به یاد دوست، طبیب و شاعر توانمند و همشهری عزیزم، زنده یاد دکتر نادر وصال افتادم که وقتی کتاب «آنچه از دستم برآمد» را مطالعه کرد، مرا با این ابیات بدرقه نمود که برایم روحیه بخش و دلگرم کننده بود:

دست همت در میان افکنده بود/ قلبـش از مهر وطـن آکنده بود

سعی او آبادی «لار» عزیز/ «آن چه از دستش بر آمد»  کرده بود

***

رنج­های بی نهایـت بـرده ­ای/ چارسالی خون دل ها خورده­ ای

شاد باش ای مرد دوران­های سخت/ گـوی سبقت از رقیبان برده­ای

- - , .