فرمانداران جدید؛ انتصاب های استراتژیک

انتشار در۲۸ مرداد ۱۳۹۵ ساعت ۴:۰۵ ب.ظ سرویس:برگزیده ها یک دیدگاه 139 بازدید

فرمانداران جدید؛ انتصاب های استراتژیک

نيما نبئي*: هرچه به موعد انتخابات حساس سال ۹۶ نزدیک می شویم، نیازمندی های سیاسی جامعه، بیش از پیش احساس می شوند و بی توجهی به این نیازمندی ها ممکن است موجب حسرت های فراوانی باشد که در کسر ناچیزی از زمان فرا خواهند رسید.

حفظ آرامش سیاسی، پرهیز از هرگونه جنجال آفرینی، حفظ و تقویت امنیت ملی، اجتناب از تحریک حساسیت ها و دغدغه های قومی در اقصا نقاط کشور، جملگی، فکت هایی به شمار می روند که پرداختن به آنها بیش از گذشته حائز اهمیت است.

از سوی دیگر، وزارت کشور دولت یازدهم که از ابتدا نقش خود را به عنوان یکی از محافظه کار ترین دستگاه های اجرایی کشور ایفا کرده است، همواره بر آن بوده تا ضمن اتخاذ تدابیر موثر، به تثبیت سیاست گذاری های کلان دولت در همین راستا بپردازد. از این رو، مرور عملکرد ۳ ساله این وزارتخانه، به روشنی از صحت ادعای موصوف، پرده بر داشته و نیز، بر رفتارهای کم حاشیه و عاری از هرگونه هیجان حساس ترین نهاد دولتی، صحه خواهد گذاشت.

انتصاب های استراتژیک؛ یک رویکرد گریزناپذیر

در این میان، یک بررسی اجمالی نشان می دهد، انتصاب فرمانداران جدید که اغلب با نگاه فرا قومیتی صورت پذیرفته است، در خود، از رویکرد گریزناپذیری سخن می گوید. این رویکرد، همان استراتژی تنش زدایی و تعامل با گروه ها و اقوام گوناگون موجود در سیطره ی فرمانداری ها است.

فرماندارانی که عموما فاقد تمایل به گروه، قوم و جریان فکری مشخصی هستند و گام نهادن در راستای اهداف کلان وزارتخانه متبوع، نخستین اولویت و البته، برجسته ترین ویژه گی آنها به شمار می رود.

اما آنچه در سوی دیگر این رویکرد، موجب جلب توجه می شود، احتمال اثر کوتاه مدت آن است. به بیان دیگر، نکته ی مستتر دیگری که در فرآیند موصوف وجود دارد، امکان مقطعی بودن اینگونه انتصاب ها است که گمان می رود، صرفاً  به منظور گذار به «کمی آن سو تر» از انتخابات سال ۹۶ تدوین شده باشد و حتی شاید در صورت ادامه ی حیات دولت دکتر روحانی (که البته از بخت بسیاری نیز، بهره مند است) در آینده ضمن تغییر مجدد فرمانداران، باید به انتظار رادیکالیزه تر شدن فضای سیاسی حاکم بر مناطق نشست. پس شاید تعبیر گزینش های استراتژیک و مقطعی در مورد انتصاب فرمانداران جدید، آنچنان هم گزاف نباشد.

یک گام به عقب ، دو گام به جلو

در این اثنا، اصلاح طلبان و سایر فعالان مدنی که رشد و بقای فلسفی خود را در حفظ آرامش سیاسی کشور می بینند، به تمکین از این رویکرد خواهند پرداخت. حتی اگر به ظاهر، شائبه ی یک گام به عقب باشد. چراکه نبوغ سیاسی اصلاح طلبان در مقایسه با ادوار پیشین، از رشدی شگرف برخوردار بوده است.

*فعال سیاسی اصلاح طلب لارستان

از اين نويسنده:

اصولگرايي، اصلاح طلبي و دوگانه سنت و مدرنيسم