در سوگ «احمد انصاري لاري» انقلابيِ بي هياهو

انتشار در۷ مرداد ۱۳۹۵ ساعت ۱۱:۵۳ ب.ظ سرویس:برگزیده ها بدون دیدگاه 45 بازدید

در سوگ «احمد انصاري لاري» انقلابيِ بي هياهو

احمد حسيني*: نوشتن در سوک یاران انقلاب از شهید جعفر زرگری شروع شد، بعد نجف و سایر شهدا، رسول و رضای معمار، آرین و نخبه و باقر و حاج عباس و… و حالا احمد عزیز.

شاید در نسل جدید کمتر کسی با ابعاد برجسته زندگی سیاسی و اجتماعی مرحوم حاج «احمد انصاری لاری» آشنا باشد. اما او هم از خیل جوانان پرشوری بود که برای پیروزی انقلاب با همه توان به صحنه آمدند و برای تداوم آن هرچه داشتند در طبق اخلاص گذاشتند و سر انجام ساکت وتنها و بی ادعا این دنیای بی وفا و تکیه گاه پوشالی اش را برای همیشه ترک کردند.

در گروهی که شورای نهادهای انقلاب لارستان نام گرفته بود، احمد نیز که به تازگی مسئولیت بنیاد مهاجرین جنگ تحمیلی را به عهده داشت در آن ساختمان کنار فلکه بزرگ شهر جدید، با همکاران سخت کوشش، نقشی اساسی داشت. خانواده ای پرتلاش و فداکار، آن روزها یک برادر در هیات واگذاری زمین و بعد بخشداری اوز و سرانجام در سپاه لارستان و برادر کوچکتر از همان نوجوانی در سپاه و همه این گروه نیز البته دستمزد خوبی از ناحیه ای خاص گرفتند که بهتر است بگذریم و بگذاریم!

مهم اين بود که احمد و امثال او در لارستان با عشق و ایثار برای  انقلاب نوپا و موفقیت آن تلاش می کردند و به همه چیز فکر می کردند غیر از خود و حتی خانواده شان، آن قدر شبانه روز دویدند که وقتی زمان ایستادن ناخواسته فرا رسید چشم باز کردند، خسته و کوفته و رنج دیده، جوانی از دست رفته و خانواده ای که در آن حتی بزرگ شدن بچه هایشان را هم ندیدند.

احمد انصاری مدتی هم در اداره برق لار مسئولیت داشت و بعضی اوقات که او را می دیدم تا پاسی از شب مشغول کار و فعالیت بود. روزی دیگر هم در کنار پدر بزرگوار و صبورشان، ایستاده بودم و در بیمارستان آراد تهران شاهد عمل جراحی مغز احمد بودیم که به توموری مبتلا شده بود.

بعد از آن هرچه تلاش شد دیگر احمد آن احمد سابق نشد که نشد. گاهی که در منزل به عیادتش می رفتم خودش را در اشعار عرفانی مولانا و حافظ و عطار غرق کرده بود و کلا در همه این سال ها دنیا را پشت سر داشت و در این راه چه صبر و تلاش بی مانندی داشت. همسر فداکارش که تا لحظه آخر در کنارش بود و پدر و مادر؛ آنانی که هميشه می سوزند تا شمع وجود عزیزانشان روشن بماند و همه برادران و خواهران و وابستگان که این روزها در سوک احمد عزیز نشسته اند.

آری روزهای تلخی است؛ ياران و یاوران دیرین انقلاب و امام یکی بعد از دیگری دارند به دیار باقی کوچ می کنند تا شاید در سایه سار رحمت الهی و در هم نشینی با آنان که بی منت و خالصانه و به دور از هرگونه دروغ و ریا و کبر و آلودگی به هم عشق می ورزیدند، جهان پایدار و جاودان آخرت را دریابند و سر سفره امام و شهدا مهمان باشند.

*فرماندار اسبق لارستان