مدرسه اژدهاکُشی را بکُشیم

انتشار در۸ مرداد ۱۳۹۵ ساعت ۱۲:۴۹ ق.ظ سرویس:مطلب شما بدون دیدگاه 22 بازدید

مدرسه اژدهاکُشی را بکُشیم

الهه مقدم*: «افسانه های چین باستان آنقدر ظریف در دل مردم رخنه کرده بود که وجود هر نوع موجود افسانه ای و اسطوره ای برایشان غیرقابل انکار بود. این افسانه معروف را حتما شنیده اید که روزی استادی به فکر تاسیس مدرسه آموزش فنون رزمی برای مبارزه با اژدها می افتد و مشغول تعلیم تعداد کثیری از دانش آموزان می شود. اما دغدغه دانش آموزان دقیقا پس از فارغ التحصیلی شروع می شود که با وجود آن همه استعداد و تعلیمات اژدهایی را نمی یابند تا به جنگ آن بروند. پس تنها راه را آموزش دوباره تا زمان پیدا شدن اژدها یافته و مدرسه ای جدید تاسیس می کنند. این روند آنقدر ادامه می یابد تا بخش عظیم جمعیت کشورشان برای اژدهاکشی آماده می شوند، ولی خبری از اژدها نیست!»

اگر خوب نگاه کنیم مصداق این داستان را به راحتی می توانیم در اطراف خود ببینیم. قشر کثیر فارغ التحصیلان جوان شهر که با انرژی و انگیزه های فراوان به شهر خود بازگشته ولی بعد از گذشت یکی دو سال این در و آن در زدن، جایی برای به کارگیری علوم خود نیافته، در نتیجه ناگزیر خانه نشینی یا باز کردن مدرسه اژدهاکشی را بر می گزینند.

جای دوری نمی روم؛ از زمانی که دغدغه خواندن کنکور هنر را داشتم، بسیاری از دانش آموختگان و مشاوران، رشته صنایع دستی را به دلیل قابلیت و ظرفیت بالای شغلی آن پیشنهاد دادند. البته نصیحتی بسیار به جا و درخور بود، اما به شرط وجود امکانات و کارگاه های مناسب که گاهی هزینه های زیادی را برای کار کردن ایجاد می کند. وقتی من نیز همچون بسیاری از همشهریانم جایی برای به کارگیری اندوخته هایم نیافتم، مدرسه اژدها کشی را بهترین راهکار یافتم. اما هر بار که شاگردی از من در مورد کاربردهای این رشته سوال می کرد دوست داشتم زمین دهان باز کند و مرا ببلعد تا چشمانم به نگاه معصومانه و البته پرانگیزه آنها نیفتد که روزی قرار است آن ها هم نا امیدانه مشغول تعلیم دوباره و دوباره این هنر شوند. البته پر بیراه نیست که تقریبا وضعیت بسیاری از علوم و رشته های دیگر را هم اینگونه توصیف کنم.

آن زمان بود که دریافتم تا زمانی که اژدها صرفا افسانه است و به قصه ها تعلق دارد، تعلیم و رشد انگیزه ها بزرگترین خیانت به نسل جوان است. شغل شریف معلمی را کنار گذاشتم تا به انگیزه های ذهن جویای نسلهای جدید احترام گذاشته باشم تا سرخوردگی های نسل خودم را برای نسلهای جدید به ارث نگذارم.

حرفم کوتاه است و پر از غم: بیاییم آموزش را جایگزین ایجاد فرصت های شغلی مناسب نکنیم چرا که آموزش زمانی ارزش دارد که بتوان از آن بهره برد.

*کارشناس هنرهای اسلامی