امید مافی=دبیر گروه ورزش پلاس

فعل ماضی در تک تک جملات حسرت آلودش جا خوش کرده بود.قربانی خسته جان که بی آب و بی بسمل در سراشیبی خیابان لارستان سرش را بریدند، در فرصتی میان مونولوگ و تنهایی،خودش را در انزوایی کشنده غرقه کرد تا حریق رویاهایش را در آینه نظاره کند و به مجسمه ای سوگوار که مشمول مرور زمان شده،بدل شود. سال ها از طلوع و غروب پسر آبودان گذشته و ناکام ترین توپچی دنیا در نقش یک شکار لذیذ همچنان جان می دهد و از مرگ مشکوک آرزوهایش با گلوله های مشقی سخن می گوید و برای خودش گریه می کند. دنیا عوض شده و دیگر کسی به خاطر یک عکس مشکوک یا یک مهمانی شبانه به رگبار بسته نمی شود و به لطف اینستاگرام ستاره های پوشالی عزیز خوشباشی های خود را به اشتراک می گذارند و برای یک لایک بیشتر تا جهنم می روند،اما او هنوز در خلال شب های بی ستاره جنوب، به پوسترهای رنگی اش با تیترهای مشدد خوف انگیز می اندیشد و روزی هزار بار تهران را نفرین می کند.طفلک فروغ این روزها را دیده بود که میان بوسه های زوال و نابودی اعتراف کرده بود: "این شهر آدم را خراب می کند..." چشمان شبنمی و تهی از فانوس مجاهد خذیراوی شاید دیگر تیراژ گذشته را نداشته ...