«روحانی» قدرت را در «راست» و محبوبیت را در «چپ» جستجو می کند

آفتاب لارستان: مطلب پیش رو به قلم «علیرضا رحیمی نژاد» برای این سایت ارسال شده است. وی از دانش آموزان علاقه مند به علوم سیاسی است و مدتی است نوشتن در حوزه سیاست داخلی را آغاز کرده است. در ادامه مطلب وی را با این توضیح بخوانید که مطالب مندرج در این بخش، لزوما موید دیدگاه سایت آفتاب لارستان نیست. *** علیرضا رحیمی نژاد: آن ماه های انتخاباتی که شور و هیجان بر کشور حاکم بود گذشت. حال باید عقل و منطق بر سر جایش تکیه بزند. روحانی وارد فاز جدیدی شده است و باید از وادی حرف پا در وادی عمل بگذارد. در حال حاضر قضاوت اینکه چه قدر در این اصل موفق بوده است را بر عهده مردم می گذاریم. چند هفته از انتخابات گذشت و نوبت معرفی کابینه به مجلس شورای اسلامی شد و مناقشاتی بر سر انتخاب وزرا در بین اهالی رسانه و فضای مجازی شکل گرفت. عده ای تمام قد به دفاع از کابینه برخاستند و عده ای هم زبان به نقد چرخاندند. بیش ترین بحث و جدل بر سر دو وزیر نیرو و علوم بود و همچنین نداشتن حتی یک وزیر زن در کابینه. به دور از ذهن بود که احمدی نژاد در کابینه اش وزیر زن داشته باشد، که داشت. اما روحانی که یکی از وعده هایش دفاع از حقوق زنان بود یک وزیر زن هم ندارد. از نظر نگارنده اگر روحانی در این اصل مهم تلاش می کرد و یک زن را به عنوان وزیر انتخاب می کرد، یک قدم در جهت عملی کردن حرف هایش می گذاشت. اما طولی نکشید رئیس جمهور حسن روحانی اعلام کرد: «قصد آن را داشتم وزیر زن انتخاب کنم اما نگذاشتند.» حالا چه افراد یا نهادی این اجازه را نداده است، الله اعلم! دیری نپایید مسئله «رفع حصر» به میان آمد که یکی از اصلی ترین مطالبات هواداران روحانی و همچنین مهم ترین وعده انتخاباتی وی بود که خبرهای خوشایندی در این زمینه به گوش می رسید و البته قصوری هم وجود دارد. ولی امروز صحبت بر این است که روحانی چرخش به راست داشته، از مواضع قبل انتخابات خود برگشته است و روحانی دیگر آن روحانی قبل نیست. ما نباید از روحانی آن چنان انتظار داشته باشیم که از خاتمی در ۷۶ داشتیم. شرایط تغییر کرده است. اگر زمانی اعمال رادیکال جواب می داد، امروز دیگر پاسخگو نیست و باید راه اعتدال را در پیش گرفت. اما روحانی می خواهد هم قدرتش را در راست نگه دارد و هم محبوبیتش را در چپ. ولی این امر تا زمانی که دو جناح کشور به وحدت ملی نرسند امکان پذیر نیست. نظر نگارنده این است روحانی متوجه شده، اصلاح طلبان هیچ راه و چاره ای جز حمایت از او ندارند و همین اصل موجب شده است که دست به اعمالی بزند که آن چنان به مذاق اصلاح طلبان خوش نیاید. روحانی باید بداند پاستور را از حمایت اصلاح طلبان و مردم دارد که اگر این اعتبارِ اصلاحات نبود، در انتخابات شکست می خورد. ما که همیشه تلاشمان بر این بوده است که مردم به رشد و بلوغ سیاسی برسند، باید بدانیم که این امر موجب می شود راضی نگه داشتن شان هم سخت تر شود. دیگر نمی شود با شعارهای پوپولیستی آن ها را خام کرد. مردم در انتخابات ۹۴ به لیست امید رای دادند که چندی نگذشت اعلام شد عده ای که به واسطه این لیست وارد مجلس شده اند، اصلاح طلب متعهد نبوده اند و در سال ۹۶ مردم باز اعتماد کردند و به روحانی که مورد تایید اصلاح طلبان بود رای دادند. در این برهه زمانی مردم رسالت خود را به سرانجام رسانده اند. از این به بعد وظیفه خطیر روحانی آغاز می شود که تا جایی که می تواند به مطالبات مردم و اصلاح طلبان جامه عمل بپوشاند و آن وعده ها را عملی کند. اگر چنین نکند در انتخابات ۱۴۰۰ همه کِشته های خود را از کف می دهیم و این هشداری است که در اوایل دوره دوم ریاست جمهوری روحانی از جانب بسیاری از تحلیلگران سیاسی اعلام شد. مسئله ای که کار را خراب کرده است، سهم خواهی عده ای به اصطلاح «اصلاح طلب نما» است. وظیفه ما در قبال رئیس جمهور برداشتن موانع از پیش پای اوست که با سرعت بیشتری به وعده هایش عمل کند نه سهم خواستن. این اخطاری جدی است: اگر نتوانیم پاستور را در ۱۴۰۰ به دست آوریم، شاید دیگر هیچ وقت نتوان این کار را کرد!