قصیده خواندنی «سیدمهدی عسکری» در مدح پیامبر اعظم

سیدمهدی عسکری، شاعر و هنرمند اهل بیرم لارستان به تازگی و به مناسبت میلاد باسعادت پیامبر اعظم(ص) قصیده ای سروده است که در ادامه می خوانید: *** الف لام… حا دال میمِ مکرر بیابان و بُستان و بازار و بندر موافق، مقابل، مجاور، مقارن مرصّع، مجلّل، مزیّن، معطّر! بهاری که گُل کرد در پای پاییز از اردیبهشتی که سر زد در آذر! تو نامِ مُقدّم، تو حق مُسلّم تو شعر مجسّم، تو وحی مصوّر! به غیرت، مسیحا؛ به عترت، مُعلّا به صحبت، مُقفّا؛ به صورت، منوّر! به گفتار، صادق؛ به کردار، صالح به پیکار، صفدر؛ به پیکر، صنوبر تویی مرکزِ چشمهٔ هفت دریا تویی شاهِ شاهانِ هفتاد کشور! تو داعی و شاهد، سراجاً منیرا تویی شهر دانش، همان که علی دَر!! – علی شیرمردی که با دست خالی به سَر تاخت تنها به میدانِ بستر! کسی که به حق بود قرآن ناطق جهان را خبر داد در فتح خیبر علی، جانِ دفتر؛ محمد، مظّفر- هم او خیلِ پرگار و تو خالِ محور تو مهتاب و مهتاب با تو مصادف تو خورشید و خورشید با تو برابر… …نبود و نخواهد شد آن جز غباری نبود و نخواهد شد این غیر از اخگر! زِهی عطر گیسوت، باغ معلق خوشا خاک پاهات، مُهرِ مطهّر صدف، غارِ تاریخ و تو دُرِّ پنهان به تار تننده، به تخم کبوتر! خدا قطبها را به سویت ورق زد تویی قبلهٔ نو؛ تو «بیتُ المُقدّر»!! تو زلزالَهَاالارض در خاکِ خوابی که هرجا پُر از زنده در گور، دختر قلم شد دو دستِ بُتِ جاهلیت به یُمن سه تا آیه شد برتر اَبتَر! تو را بُرد معراج، ایثارِ کاثِر تو را جاودان بود میراثِ کوثر عرب بدعت آورد اما در اسلام «ابازر»! هدر داد گنج ابوذر زمان، روسیاه است در آب زمزم زمین، بی بقیع است در صحن مرمر! نبودی ببینی که بعد از تو قرآن سرِ نیزه ها رفت در «شامِ احمر»!! نبودی ببینی که بعد از تو کعبه شده سنگرِ امَّتی خاک بر سر!! برادرکُشی باز در حال تکثیر و میمون نشسته ست بر تخت و منبر!! ابوجهل ها باز ارباب مردم بشر بازگشته به دوران بَربَر  نه مِهری ست در دل، نه هُرمی ست بر لب همه گوشها کر، همه چشمها تر اَلا لعنتُ الله بر قوم ظالم! اَلا لعنتُ الله بر آل کافَر! مَعَ الوصف! صلّوا عَلَی نورِ اَبیَض! جمیعاً سلامٌ عَلَی نارِ اَخضر!