دیدار با مردی پرتلاش که شبها در محل کار می خوابید

دانیال افتخاری : در ادامه نشست های صمیمانه با فرهیختگان، پیشکسوتان و فرهنگیان شهرستان لارستان، در یکی از روزهای گرم اواخر تابستان، به دیدار مردی سرزنده، متواضع و ادب دوست رفتیم که ۲۹ سال در لباس معلمی خدمت کرده و اکنون سرافرازانه به آن دوران افتخار می کند. آقای محمود غفاری از فرهنگیان سرشناس شهر لار است که در سال ۱۳۱۹ چشم به جهان گشوده و با کوله باری از تجربه و خاطره و دانش، در کنار یعقوب موحدی به سؤالاتش پاسخ می دهد. این فرهنگی قدیمی، که همه مراحل تحصیل و تدریس و مدیریتش را به خوبی در ذهن دارد، ابتدا از دوره دبستان خود می گوید که در مدرسه ی «مهران» در شهر لار درس می خوانده است که البته از کلاس دوم شروع می کند. دبیرستان را هم در مدرسه ی «صحبت لاری» می گذراند؛ تا اینکه با مدرک دیپلم در سن ۲۱ سالگی به استخدام اداره فرهنگ (آموزش و پرورش کنونی) درمی آید. آقای غفاری در آغاز استخدام به «جناح» (از توابع بستک) می رود اما چون فقط یک کلاس ۷ نفره داشته اند، آنجا نمی ماند و به «فاریاب» می رود اما آنجا هم به دلایلی نمی تواند بماند و به خاطر حضور برخی دوستانش که اکنون در قید حیات نیستند، به شهر «گله دار» می رود تا حدود ۳ سال در آنجا بماند. این فرهنگی فرهیخته ضمن آنکه از شرایط آسانِ استخدام در آن زمان و برخورد خوب و دوستانه ی همکاران فرهنگی با یکدیگر می گوید، این را تأکید می کند که «نه تنها شهرهایی مثل جناح، گله دار و لامرد بلکه حتی جزایر کیش و لارک و تا نزدیکی های شهر کنگان بخشی از منطقه لارستان بزرگ بوده اند و آموزش و پرورش آن مناطق زیر مجموعه ی آموزش و پرورش لارستان به حساب می آمده است.» وقتی از شرایط کار و زندگی در روزهای معلمی از او می پرسیم، چندان از سختی ها نمی گوید، اما به روزگار کنونی اشاره می کند که بسیاری از امکانات رفاهی در اختیار مردم، معلمان و دانش آموزان قرار دارد؛ و این گونه ادامه می دهد: «دانش آموزان امروز با وجود این رفاه و امکانات، اگر تلاش نکنند و درس نخوانند، حقیقتا ناشکری کرده اند». این مرد خوشرو و متواضع در ادامه ی توضیحاتش در مورد روزهای خدمت، می گوید: پس از چند سال تدریس در گله دار و جویم که البته در شرایط چندان خوبی هم نبود، به لار آمدم و پس از یک سال معلمی در کلاس سوم دبستان، به اداره آموزش و پرورش رفتم… آقای غفاری در اداره ابتدا مسئولیت بخش «آموزش روستایی» را داشته و سپس به عنوان مسئول کارگزینی مشغول به کار می شود. وقتی از وجدان کاری و خدمت صادقانه اش می گوید به این موضوع اشاره می کند که به دلیل گستردگی منطقه لارستان و وجود نمایندگی های مختلف و تعداد زیاد نیروهای فرهنگی، گاهی پیش می آمده که شبها در اداره می خوابیده تا بتواند کارها را بهتر و بیشتر رواج دهد؛ «وقتی آنجا کار می کردم همواره می خواستم برای رضای خدا کار کنم و هیچ چشمداشتی هم نداشتم، تنها هدفم این بود که معلمانی که می خواهند به روستا بروند، با خیال راحت و با کمترین مشکلی به آنجا بروند.» او تا سال ۶۱ در همان بخش کارگزینی بوده اما بعد از چند سال که احساس می کند قدر خدمت صادقانه اش را نمی دانند، تقاضای بازنشستگی می کند و سال ۶۹ دوران پرافتخار خدمتش را به پایان می برد. آقای غفاری چندان اهل گلایه و شکایت نیست اما اشاره ای کوتاه به شرایط سخت جاده ها و رفت وآمد به ویژه در مسیر لار به لامرد و گله دار می گوید و همچنین از شرایط سخت تنهایی اش در دوران معلمی که حتی تا ۶ ماه دور از وطن می مانده است. اما اینجا یک خاطره هم به یاد می آورد؛ «وقتی در سال ۱۳۴۱ به سمت گله دار می رفتیم، که جاده ای نامناسب داشت و طی کردنِ یک بخش از آن (گردنه بیرم) ۵ ساعت طول می کشید، در قسمتی از جاده دزدان به ما حمله کرده و راه را بستند؛ بعد ما را به داخل چادری بردند. اما از بزرگشان تقاضایی کردم؛ چون بنده به سید محمود مشهور بودم و مردم آن مناطق هم احترام سادات را خیلی رعایت می کنند، بنده را آزاد کرده و وسایلم را برگرداندند!» این فرهنگی بازنشسته اما شاداب و سرزنده ضمن آنکه از معلمان و همکارانش در زمان خدمت تمجید می کند (از جمله آقایان آهنی، جعفریان، مرحومان پرنور، شعله و مختاریان) از فرهنگیان امروز می خواهد: تنها برای رضای خدا و آگاهی بخشی به دانش آموزان و کل جامعه کار کنند و مانند زمان گذشته یک دقیقه از وقت کار را هدر ندهند. او همچنین به دانش آموزان توصیه می کند با وجود امکانات رفاهی و دلسوزی های پدر و مادر و اکثر معلمان، تلاش خود را مداوم کنند و در درس خواندن و آگاهی و معرفت سستی نکنند، چرا که هیچ گوهری بدون تلاش و کوشش به دست نمی آید. آقای غفاری با اینکه به پیشرفت ها و تحولات شهر و شهرستان در این سالها اذعان دارد، اما از همه مردم و مسئولان به ویژه معلمان که نقش آگاهی بخشی و علم آموزی دارند، می خواهد برای پیشرفت بیشتر و رفع کمبودها همت کنند.